มาถึง "ปะตูไซ" หรือ "ประตูชัย" ที่เราเรียกกัน แต่ในภาษาลาว จะออกเสียง "ช" ช้าง เป็น "ซ" โซ่ ... พอรถจอดฝนหยุดพอดี พวกเราก็ไม่รอช้า รีบคว้ากล้องไปทำหน้าที่ตากล้อง สลับกับทำหน้าที่ นายแบบ-นางแบบ จนเกือบลืมอายุอานามไปชั่วขณะ 

มารู้จักกับ "ปะตูไซ" กันสักหน่อย ... ประตูชัยแห่งนี้ สร้างเสร็จในปี พ.ศ. 2512 เพื่อเป็นอนุสรณ์สถาน เพื่อเป็นที่ระลึกเพื่อแสดงความกตัญญูกตเวทิตา และเชิดชูบูชาดวงวิญญาณวีรบุรุษ วีรชนของชาติทุกยุคทุกสมัย

"ปะตูไซ" นี้มีชื่อเรียกอีกอย่างหนึ่งว่า "รันเวย์แนวตั้ง" ก็เพราะการก่อสร้างประตูชัยแห่งนี้ ใช้ปูนที่อเมริกาซื้อเพื่อนำมาสร้างสนามบินใหม่ในนครเวียงจันทน์ในระหว่างสงครามอินโดจีน แต่ไม่ทันได้สร้างเพราะอเมริกาแพ้สงครามในอินโดจีนเสียก่อน จึงนำปูนซีเมนต์มาสร้างประตูชัยแทน

ลักษณะสถาปัตยกรรมได้รับอิทธิพลของประตูชัย "ฌ็องเอลิเซ่" (Champ Elise) ในกรุงปารีส ประเทศฝรั่งเศส เจ้าอาณานิคมในสมัยนั้น โดยยอดมีรูปทรงสี่เหลี่ยมจตุรัส มีประตูสี่ด้าน ซึ่งต่างจากที่ฝรั่งเศสมีเพียงสองด้าน และ "ปะตูไซ" จะมีหลังคาเป็นยอดช่อฟ้า 5 ยอด

ด้านในใจกลางของประตูชัยมีป่องสำหรับจุดเปลวไฟเป็นอนุสรณ์สมมติ ของดวงวิญญาณวีระชนนิรนาม ทั้งหมดแบ่งเป็น 3 ชั้นๆ โดยชั้นที่ 3 เป็นหลังคามียอดช่อฟ้า 5 ช่อ ตรงยอดช่อฟ้า ใหญ่มีหอคอยติดตั้งกล้องส่องทางไกล ให้ชมทิวทัศน์รอบด้านของเวียงจันทน์

ยอดช่อฟ้า เป็นชั้นสูงสุดมี 5 ยอด เปรียบเสมือนปราสาทราชวัง ยอดช่อฟ้าทั้งห้ายอดนี้ หมายถึง “ปัญจศิลา” หัวใจหลักการนำชี้วิถีชีวิตให้แก่นักการเมืองในการปกครองประเทศ 5 ประการ ตามหลักพุทธธรรมสายกลาง เปี่ยมด้วยมิตรไมตรี เกียรติศักดิ์ศรี

นอกจากนี้ เมื่อเดินเข้ามาที่ประตูชัยแล้วเงยขึ้นไปบนเพดาน จะพบว่าสถาปัตยกรรมยังผสมผสานด้วยเอกลักษณ์ของลาวปรากฏให้เห็นอย่างชัดเจน ไม่ว่าจะเป็น พระพุทธรูปศิลปะลาว ภาพเรื่องราวมหากาพย์รามายณะ แบบปูนปั้นใต้ซุ้มประตูโค้งของประตูชัย ... งดงามจริงๆ

ประตูชัยมี 4 ด้าน ด้านหนึ่งหันหน้าไปทางทิศตะวันตก และตะวันออก ทะลุสู่ถนนล้านช้าง ใช้สำหรับพิธีสวนสนามเดินผ่านประตูชัยอย่างองอาจ ในวันสำคัญของชาติ

ใกล้ๆ กันนั้น ยังมี "สวนปะตูไซ" (Patuxay Park) แต่ไม่ได้เดินไปเที่ยว เพราะเตรียมขึ้นรถ เพื่อออกเดินทางไปเที่ยวต่อในสถานที่ต่อไป ... มาติดตามตามต่อไป เร็วๆ นี้